ZİN-CİR-LE-ME-LER!

Gece yarısı perdem aralı,
Karanlık!
Başka evlerin kendi içlerinde başkalaşmış aydınlıını benleştiriyorum.. Bana ait olmayan birçok şey gibi bu aydınlık da midemi bulandırıyor. Biraz iyi geleceğine inandığım için açıyorum pencereyi...
Soğuk!
Perdeyi hareketlendiren bir esinti, üşüyorum. Hafızamı yokluyorum ve yanılmıyorum, bu sene hiç sıcak olmadı, olduysa da geç gelip erken gittiği için anlaşılmadı. Eylül akşamları bu kadar soğuk olmuyordu yoksa... geçip gidiyor iştee yakalayamadığımız,
Zaman!
Tik taklara hapsolmuş dilimler bütünü ve onlar için varolmuşcasına onlar gibi çabuk geçiyor, TİK TAK! TİK TAK! 28 yıl 28 zaman demek... Zaman, tik takların gayrimeşru çocuğu gibi... yarısı ayakta yarısı bitkisel hayatta (uuyykkuu) geçiyor ömür dediğimiz sanrısallarımız..
Uyku!
Yaşadığımı hissettiğim ama aynı zamanda öldüğüm zaman geçişi. Uykusamak, uyumak, uyumak ve uyumak, uyanış bir kahır, ızdırap, kayıp zamanlar toplamı. Beni yoksayan ya da kendimi yoksaydığım... sevmeyi [sev(il)meyi] ve onu özlüyorum ...
SevişMek!
En son ne zaman sen oldum, en son ne zaman ben oldun. Sorulardan bize kalanlar... bu sorudan çıkan sonucun zamansal, dokunsal karşılığı, sen ya da ben olmanın çıkarımı, arta kalan milyonlarca biz, çokluk ve aslında kocaman bir yalnızlık, bir intihar..
İntihar!
Vurgusu ağır ama gerçekliği yalın. Hayatla bir türlü kurulamayan bağın aniden kopması, vardan yoka sessiz bir adım işte, basit! Koşulların ve koşullandırılmaların sonucu. Yapay histeri, yalan kimlikler. Her kalabalık göremediklerine her ses duyamadıklarına dönüşüyor, ve artık daha gerçeksin tüm silikliğinle,
Ölüm!!!