tayinimiz çıksa yine keşke...

Babam yine ''koca müdür'' olsa, emekli olmasa mesela, ya da ben o eski kusmuklu kız olsam bkz: ve babamın her 3 yılda bir tayini çıksa, yine gitsek adını haritalardan bulduğumuz o kasabalara, babam hep memleket dolaylarına tayin istese ama onlar vermeseler, memleketimin atlasında yeni yerler keşfetsek, yine gitsek alışsak ve yine sürseler bizi, evimiz sırtımızda anılarımız cebimizde yaşasak, her gözü yaşlı ayrılıkta olduğu gibi telefonlar kaydedilse, adresler alınsa, yazılacaklarına olan ümitle hep bu devam etse ve aslında gönderilmeyen bir sürü mektup olsa, hafızama kaydettiiğim. ben hastalansam, beni, ellerinde pastayla ziyarete gelen, küçük arkadaşlarım, şirin tarafından 1'er (o,5lt'lik) bardak su ile geri püskürtülse... babam bana yine matematik kitapları alsa ve beni çalıştırsa, sayılara olan küslüğümü bile bile... ben babamı çıldırtsam... gittiğimiz yerlerde aman ne masum bir çocuk demelerine inat içten içe haytalık yapsam, sabah namazıyla evden çıksam akşam ezanıyla girmesem, beş vakit oyun oynasam... Sonra büyüsem, '' aaa ben kızmışım'' demeeme kanıt oluşturacak yeni yetme memelerimi saklamaya çalışsam. O'nun da beni sevdiğini öğrendiğim günkü gibi aynaya baksam, başıboş uzamış saçlarımı toplasam, (gözlerim iyice çekilse) O'nun beni evden almaya gelmelerine eşlik edip okula kadar tek kelime kouşmadan yürüsek. Babam, her sabah bir ayyin edasıyla kutsal bir görev gibi tekrarladığı (bak şu bebelerin güzelliğine , kaşı destan gözü destan elleri kan içinde) şiiri okusa, H. Hüseyini tanısam, bütün insanları dostun bil, kardeşin bil kızım dese, a. Behramoğlunu tanısam, Nazımı, C. S Tarancıyı ve daha bir çoklarını tanısam ve sevsem, babam koksa, yine tüm şiirler...
Her aşk bir ayrılık gizlermiş, bunu daha sonra anladım, o zamanlar bu aşkın sonu evliliğe gider sanıp, küçük kadın olma hevesine eşlik ederken duygularım, ne gam, şimdi evliliklerden kaçıp, büyümüş kadın olmaya korkuyorum.